Kötülerin nasıl kapıları tuttuğunu, dünyanın tüm pencerelerine nasıl duvar ördüklerini gö­rebiliyorum. İnsanın sahip olduğu coğrafyanın bile hileli tayin edildiği yeryüzünde insan an­lamımızı tarif eden, soru sormamızı çoğaltan neden şiir olmasın ki! Sol yanının sıcaklığının ve ruhunun ürpermesinin farkına varıp mağara duvarlarına imler çizikti-ren ilk insandan, beyaz defter sayfalarını kanının mürekkebiyle tutuş­turan bugünün insanının muhayyilesini sürekli besleyen şiirde kullandığımız imgeler değil de nedir? Hepimiz hala imge denilen o büyük nok­taya bakıyoruz. Bakarken de hepimiz başka bir biçimde bakıyoruz; kimimiz yanına yüreğini alarak, kimimiz içini alarak, kimimiz sevgilimi­zi alarak, kimiz ülkemizi ve halkımızı alarak, varlık nedenimizin orda olduğunu düşünüyoruz. Yani o ilham denilen şimşek aralığından sızan cevher sönene dek sürecek bu durumumuz…