Yazılması olmaz mıydı? Olurdu elbet. Belleğin tozlu raflarında yiter giderdi kimi ayrıntılar.Gelin görün ki yazmak tümleyici bir eylem. Yazdıkça yenileniyoruz, eksiğimizi kapatıyoruz bir bakıma. Tıpkı Solgun Bellek'teki öyküler gibi! Onda, zamana dayanmakla kalmayıp, adanmışlık derecesinde yaşama katılıveren dirimli tipler bulacaksınız. Dönüp geriye bakmanın hüznüyle...Ahmet Günbaş güzel bir eksende buluşturuyor bizi. Öykünün öyküye tutunduğu noktada hoş sedalar bırakarak.